О.Мөнхнаран

Яруу найрагч, зохиолчид уран бүтээлээрээ өөрийн эзгүйд ч хүмүүстэй уулзан, ярилцаж ухаан бодлоо солилцон амьдрах бөлгөө. Гэхдээ хүн болгон бас тэгэж амьдарч чаддаггүй. Хэн өөрийн шүлэг зохиолдоо өөрөө гүн нарийн дотоод сэтгэлээрээ оршиж чадсан байна, тэр хүн ингэж эрин зуунд “үргэлж мөнх өдөр”тэй амьдрах бөлгөө. Зарим шүлэг тухайн цаг үедээ алдаршаад, аажмаар яруу найргийн уншилтын тайзыг орхин цаг үетэйгээ үлддэг байхад харин зарим шүлэг цагийн цагт нар лугаа мандаж, цэцэг лүгээ дэлгэрч өөр өөр цагийн уншигчдын сэрэл мэдрэмжийг хөглөн дуулсаар байдаг билээ. О.Дашбалбар нэгэнтээ “яруу найраг бол зан төрх, зан төрх нь шүлгэнээс нь мэдрэгдэж байвал тэр жинхэнэ яруу найрагч. Тийм яруу найрагч монгол цөөхөн дөө” гэж хэлсэн байна. Энэ цөөн хүний нэг бол яахын аргагүй түүний өөрийнх нь багш, дорнын их найрагч Нямсүрэн юм. Зөөлөн өвс үүрэндээ зөөх Шувуу шиг Зүрх сэтгэлийнхээ уй баярыг Хүмүүст нэг, нэгээр өгнө. Тиймээ тэрээр их өглөгч хүн байсан гэдэг. Зүрх сэтгэлийнхээ уй баярыг хүртэл хүмүүс

Манай заставын хашаанд эхээсээ төөрсөн нэгэн цоохондой ороод ирсэн байлаа. Амьтны нялх зулзага гээд ээж маань сvv өгч манайд хэд хоног байсан юм. Янз нь эхээсээ төөрөөд ийш тийш дэмий давхисаар нэлээд ядарсан бололтой. Сvv уугаад унтаад өглөө. Хэрзгэр нарийхан туяхан хөлтэй. Биен дээрээ баахан цоохор толботой. Том хар нvдтэй амьтан. Ингэж би анх удаа бугын илийг ойроос харсан минь энэ. Лхачинвандад уулын зvгээс агь гангын vнэртэй зөөлөн салхи сангийн утлага мэт сэвэлзэнэ. Өглөө эрт буга урамдах ер бусын сайхан дуу намайг сэрээнэ. Энэ дуу Бугын булгийн тэн­дээс сонсдоно. Буга гэдэг амьтан бас хаа хамаагvй олдсон усаа уудаггvй гэнэ. Эндхийн буганууд ганцхан тэр булгаас ундаална. Манай хутагт эрдэнийн vрэл хийж адисласан ус. Энэ бол алс тэртээх зvvн хязгаарын манаа, миний төрсөн нутаг Шовдол булгийн застав. Монгол орны зvvн хязгаар гэхээр Хатигиний их хээр тал, Мэнэнгийн талын хаяа хязгааргvй цэнхэр алс санаанд бууна. Гэхдээ л тэнд буга урамддаг. Зарим хvмvvс гайхаж байж болох юм аа. Арга